Juli 2004

Het nieuwe seizoen begint bijna, nog een paar nachtjes slapen. Voordat het nieuwe seizoen weer van start kan gaan, is de staf alweer druk in voorbereiding. De programma’s worden gemaakt en er worden alweer plannen gemaakt voor het volgende zomerkamp. Om ervoor te zorgen dat alles weer perfect in orde is voor de eerste opkomst, kwam de staf afgelopen zaterdag bijelkaar op het troephuis. De hele middag werd besteed aan het opruimen van alle zomerkamp spullen. Tevens werd er al de opkomst voor aanstaande zaterdag bedacht. Na dit alles werd de dag afgesloten met een uitmuntend gezellige barbecue.

Het is zaterdag 10 juli. Sultan Abdul Clabstul zit lekker rustig in zijn paleis aan zijn kopje middagthee, wanneer er opeens een nomade voor de deur staat met een ernstige mededeling: er is een boze geest ontsnapt die overal heibel schopt in het land van de sultan, Aboelië. Dat ook nog, terwijl hij over een uur een groep welpen op bezoek krijgt die hij uit heeft genodigd! Misschien kunnen de welpen hem wel helpen dit dilemma op te lossen? De welpen krijgen bij aankomst eerst een rondleiding door de twee paleiswachten Radja en Aboe. Daarna gaan ze naar de sultan, en beloven ze binnen een week het drama op te zullen lossen. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk! Een rare man, Ali Barbari, komt langs en vertelt vreselijke verhalen. Hij helpt de welpen om erachter te komen waar de boze geest is. Die is snel gevonden, maar hij blijft ondertussen gewoon doorgaan met streken uithalen! Hij ontvoert zelfs de sultan, terwijl deze jarig is! Dat kan natuurlijk niet, dus we bevrijden de sultan en we nemen tegelijkertijd de geest gevangen. Die is vanaf nu het slaafje van de sultan en moet alles doen wat de sultan zegt. Gelukkig wordt het toch nog een fijn verjaardagsfeest met lekker eten een een groot kampvuur, terwijl de welpen allemaal stukjes voor de sultan opvoeren. Er zijn ook veel gasten gekomen naar de verjaardag van de sultan. Tussen het geest vangen door zijn er natuurlijk nog heel veel andere dingen gedaan. Alle welpen hebben de tocht op dinsdag goed uitgelopen, we zijn heerlijk wezen plonzen in een zwembad op woensdag, donderdag hebben we ons geld verbrast in het dorp en alle welpen zijn heel actief geweest met de paleisactiviteiten, zoals twee uur zwijgen, yakardraaien, ehbo’en en een deel voor het nieuwe wandkleed van de sultan te weven. En voor de rest: Salaaaaaaam en Bèèèèèèèh…. Prprprprprprp……. SHOARMA!!!

De afgelopen week is er voor de vierde maal achter elkaar door een groep Impeesianen deelgenomen aan de Nijmeegse 4-daagse. Dit jaar was de delegatie wat minder groot dan andere jaren, mede door de nieuwe manier van inschrijven. Hierdoor waren alleen Ruud en Rob officieel ingeschreven en alleen zij konden dus dit jaar op voor een medaille. Desondanks liepen er nog meer mensen mee, namelijk Bart, Feike en Victor. Paul en Reda zorgden voor de verzorging.
De eerste dag verliep meteen al erg zwaar. Zware regenbuien tijsterden de wandelaars en het moraal werd gelijk de grond ingeboord. Bart liep ook al meteen zwaar pijnlijke knie-en op. Gelukkig werd iedereen ’s avonds weer flink opgepept, zodat we allemaal ook de volgende dag weer fris konden beginnen.
De tweede dag verliep al een stuk beter. Bart heeft echter maar 15 kilometer gelopen in verband met zijn knie-en, maar dat leed werd verzacht door de komst van Suuz. Zij kwam met een vriend samen om ons mentaal te ondersteunen en Bart even op te vangen. Op het laatste deel van de dag heeft Reda mij (Rob) er nog doorheen geholpen door het laatste stuk mee te lopen. Jammer genoeg was ik net niet op tijd binnen om een zware onweersbui te ontlopen. Ruud, Feike en Victor wel. Dus het moraal was weer flink gestegen. Ook de berichten van een record aantal uitvallers deed goed! Ruud lag echter een aantal uren op de afhandel tafel van de blarenprikkers, maar na flink wat tape viel dat ook te overleven.
De derde dag was een hele mooie dag. In ieder geval voor mij. Het eerste stuk heb ik alleen gelopen en het tweede stuk, waaronder de lus van de 50 kilometer liep Paul mee. Feike en Victor konden de drang niet weerstaan en sneden de lus af. Mede doordat deze lus 10 kilometer is, waren ze lekker vroeg weer terug. Na de lus werd Paul vervangen door Bart, die na een dagje rust er weer tegenaan kon. Met Bart heb ik toen dus de zeven heuvelen bedwongen. Aan het einde van deze dag was iedereen moe, maar voldaan. Nog een dag en dan zat het er weer op.
De laatste dag is altijd de makkelijkste dag. Je weet dat je het gaat halen, hoe dan ook. Bart wilde deze dag ook nog meemaken en liep ook weer mee. Eerst samen met Feike en Victor en later met mij. Ruud had nog wel zwaar, maar na het prikken van wat blaren, kon ook hij er weer tegenaan. Ondanks de vermoeidheid heb ik deze dag ook doorstaan. De snelheid zat er niet echt meer in, maar dankzij wat hulp kwam dat alsnog goed. Iedereen heeft deze dag gehaald. Joost, Robbert Jan en Suzanne kwamen de laatste dag ons ook nog moreel ondersteunen, waarvoor dank. Ik wil gelijk even gebruik maken van de gelegenheid om ook Paul en Reda te bedanken voor hun enorme inzet en support, bedankt.